Alledaagjes 15 nov 16, 2016
Onze oppas viert vandaag met haar liefste dat ze maar liefst een halve eeuw geleden in het huwelijksbootje is gestapt en daarom haal ik de kids zelf uit school. Dat is altijd een beetje racen tegen de klok en ook nu was er weer behoorlijk druk verkeer onderweg. Grappig is dan dat ik om de minuut op mijn horloge kijk, net alsof ik de klok dan wat langzamer zou kunnen laten lopen. Gehaast kom ik aanrijden in de straat bij de school van onze bloedjes. In mijn hoofd zit nog een studente met een zwaar verhaal en een paar dingen die ik vanavond nog even moet afhandelen. Bij school blijkt dat ik de race heb gewonnen. Ik sta eerder aan de poort dan de juf. Niet heel veel eerder, maar een halve minuut of zo maar het belangrijkste is dan dat je zo nonchalant mogelijk kijkt en weer door je neus probeert te ademen. Zo van: alles onder controle…
Kleintje komt aanzetten en ontwaart de ijscoman, die zijn barrel altijd pal voor de school parkeert. Marketing-technisch een uitstekende, strategische plek. Maar deze keer ontkom ik eraan, want ik heb geen portemonnnee bij. Dat schiet bij Kleintje, ijsfan pur sang, in het verkeerde keelgat en luid brullend en stamvoetend uit ze haar ongenoegen. Temidden van al dat kabaal duikt Zoon op, die aankondigt bij zijn vriend te willen gaan spelen. Terwijl Kleintje nog steeds een onverantwoord aantal decibellen produceert, probeer ik na te denken over de tijd van thuiskomst van Zoon, waarbij eten, huiswerk overhoren en voetbaltraining nog even indirect meegepland dienen te worden.
Terwijl ik daar nog mee bezig ben hebben we daar nog het vriendinnetje van Kleintje, dat mee komt spelen bij ons. En dat met de fiets is. Ik meld Zoon wanneer ik hem weer thuis wens te zien en bedenk even hoe de fiets achter in de auto kan wanneer mijn vriendin aan komt fietsen. Zij woont in de buurt en wil het fietsvriendinnetje van Kleintje wel even escorteren naar ons huis. Dat is natuurlijk geweldig en handig. De volgende stap is dat ik Kleintje, die ondertussen van pure verontwaardiging bijna op de grond is gaan liggen, naar de auto sleep, terwijl ik alle bekenden vriendelijk gedag zeg, voorzover ik boven het lawaai uitkom. Eenmaal in de auto is ze toch nog redelijk snel rustig en opgelucht rij ik weg.
Wij zijn een paar straten verder wanneer ik constateer dat het wel erg stil op de achterbank is. “Waar is Middelste?” Verschrikt kijk ik in de achteruitkijkspiegel. “Dat weet ik niet, hoor!” zegt Kleintje. “Die is toch vanmorgen wel met de auto meegegaan?” “Yep, zat vanmorgen in de auto en nu niet!” Zover was ik ondertussen ook al. Ik was een kind vergeten bij school. En niet zo maar een kind: Middelste vergeten bij school! Ik onderdrukte de neiging om even mijn tanden in het stuur te zetten en reed spoorslags naar huis. Daar stond mijn vriendin met het vriendinnetje van Kleintje en haar fietsje inmiddels voor de deur. “Vergeten, echt?” schaterde mijn vriendin, terwijl ik snel het speelafspraakje op de achterbank erbij schoof.
We scheuren terug naar school terwijl ik bedenk wat Middelste ondertussen voor acties kan hebben ondernomen. Rustig afwachten is niet zo haar ding. Zelf naar huis lopen ook niet. Wellicht laat ze meteen de politie bellen. Een paar honderd meter voor de school gaat de telefoon. De receptioniste van de basisschool. Of het kan dat er nog een kind van ons niet is opgehaald. Ik antwoord dat dat inderdaad het geval is en dat ik al terug aan het rijden ben. Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. Ook door mijn zo luchtig mogelijk gebrachte melding dat ik er zo ben, klaart de lucht niet op. “Goh”, zegt het vriendinnetje tegen Kleintje. “Is je moeder je zus vergeten? Dat is wel een beetje dom hè?”
Wanneer ik een minuut later weer voor de school stop, loopt Middelste al te ijsberen op het schoolplein. “Zo, dan ga ik nu maar tegen mijn juf zeggen dat je er bent. Mij vergeten, niet te geloven. Ik wilde dat net al even tegen de nieuwe directrice gaan zeggen.” Ik dank God voor het groene stoplicht en biedt mijn excuses in meerdere kleuren aan. De juf komt nog even naar buiten en toont, vanuit haar eigen ervaring met drie kinderen begrip en zegt dat ze ook altijd goed moet oppassen met boodschappen doen en zo… “Zie je wel…!” probeer ik weer een beetje in de gunst te komen. “Dat is heel lief van de juf, om dat te zeggen,” briest Middelste. “Maar ik durf te wedden dat ze er nog nooit eentje echt heeft laten staan.”
Wanneer ik, thuisgekomen en nog veel excuses aan haar verder, met haar lievelingskoekjes een poging doe om haar weer wat gunstiger te stemmen, belt ze oma. Ik hoor haar vragen aan oma of deze mij vroeger al een ergens vergeten is. (“Nooit, hoor je dat! Nooit!”). Mijn verweer dat oma maar één kind had, hoort ze niet eens. ’s Avonds aan tafel klaagt ze haar leed over mij, haar ontaarde moeder, bij haar vader. (“Ik ben het vergeten kind, pap, wist je dat?”) Die moet tijdens haar relaas zijn uiterste best doen om zijn gezicht in de plooi te houden. Het wordt nog een lange avond en ik ga diep door het stof voordat ze uiteindelijk zwaar verontwaardigd naar bed gaat. Zittend op de bedrand, schets ik nog even de context aan de schoolpoort waardoor ik haar waarschijnlijk vergeten ben en biedt nogmaals mijn verontschuldigingen aan. “Het is goed”, bromt ze. “Morgen is toch de oppas er weer, die vergeet me tenminste niet. Dat weet ik zeker!”
