Alledaagjes 15 sep 6, 2016
Ik ben net het terras aan het vegen van ons huisje in het Belgische bos wanneer er voor het poortje van onze tuin twee oude besjes staan. Eentje leunend op een stok en eentje zonder stok! “Kijk, daar is ze…” klinkt het op de sterkte waarmee een hoorapparaat-met-bijna-lege-batterijen gecompenseerd moet worden. Ik draai me om en vraag waarmee ik van dienst kan zijn.
“Nou, u schrijft altijd van die koddige stukjes….” “…. en wij zijn fans en we waren bij onze nicht hier op bezoek…” “… en die heeft ons ook vorig jaar op uw stukjes geattendeerd…” “… en die zei dat u hier uw vakantiestekje had…” “… en toen dachten we dat we, nu we toch hier zijn, net zo goed even kunnen gaan kijken of u er ook bent.” Ze vullen elkaar feilloos aan en ik kijk van Stok naar Zonder Stok alsof ik naar een tenniswedstrijd kijk. “Ja, ik ben er dus… “, antwoord ik glimlachend terwijl ik mij ondertussen paniekerig afvraag hoe je nou in hemelsnaam met fans om dient te gaan.
Wanneer het er heel veel zijn neem je bewaking met honden en een hoog hekwerk maar wat moet ik nou aanvangen met deze twee dametjes op leeftijd? “Vindt u het gezellig om samen met mij even een kopje koffie te drinken?” Nou, dat vinden ze heel gezellig en ze worden achter het tuinpoortje enthousiast begroet door de teckel, die danst en springt alsof haar hondenleven ervan afhangt. (“Ja, dit is inderdaad de teckel en graag voorzichtig met aaien en let op uw kuiten straks bij het weggaan, want ze is niet altijd zo schattig als ze eruit ziet.”)
Aan de tuintafel ligt Zoon de Donald Duck te lezen. “Dag jongeman, wij zijn bewonderaars van je moeder, blij om je ook eens in het echt te ontmoeten…” Hij geeft braaf een handje en heet ze beleefd welkom. En houdt vervolgend zijn tijdschrift iets hoger om zijn brede grijns te verbergen.
We zitten aan de koffie en Stok is net aan het vertellen dat ze een laptop heeft waarop ze iedere morgen kijkt of er nog een nieuw stukje geschreven is. Wanneer dat het geval is, dan belt ze haar zus Zonder Stok zodat deze op haar iPad kan meelezen. En dan bellen ze nog in de avonduren om mijn schrijfsel te evalueren. Ik ben diep onder de indruk en krijg bijna de neiging om me te excuseren voor mijn niet-productieve dagen. Dan zwaait het tuinhekje open en komt Kleintje aangescheurd op haar racefiets-met-politiesirene. Ook zij stelt zich netjes voor en vraagt dan waar mijn fans vandaan komen. Stok komt uit Puth en Zonder Stok uit Schinnen. “Jeetje”, mompelt ze en sjeest er weer vandoor.
We babbelen verder en ze hebben al van hun nicht vernomen dat mijn eerste boekje binnenkort verschijnt. Ze willen natuurlijk ook allebei een gesigneerd exemplaar, maar dat zullen ze dan bestellen want Maastricht dat halen ze niet in een dag. Ik schrijf ze alvast op mijn ter plekke aangemaakte bestellijst als Middelste ten tonele verschijnt.
Ze laat zich introduceren en ik hoor haar tegen haar broer zeggen dat ze vast de enige in de klas is met een moeder met echte fans. Ze vraagt of ze al een handtekening hebben gehad en of ze ook mee-eten en gaat weer op pad met haar vriendinnen.
Na nog een tweede kop koffie en voorzien van het adres van mijn website op een afgescheurd stukje van de bestellijst gaan ze weer naar hun nicht. Wanneer Lief ‘s avonds terugkomt van zijn werk krijgt hij het nieuws van mijn fanbezoek meteen te horen. “Páhááp, mama had vandaag twee echte fans op bezoek en ze heeft niet eens gevraagd of ze wilden blijven eten!” steekt Middelste van wal. “Echt vet, die oudjes hadden een laptop en een iPad waarop ze iedere dag keken of mam nog iets had geschreven, IE-DE-RE dag, man!” Zoon is zichtbaar onder de indruk. En dan sluit Kleintje de rij: “En papa weet je, eentje kwam er uit Puth en eentje helemaal uit China!”
