Alledaagjes 15 okt 29, 2016
Zoon wil in de leerlingenraad van de basisschool. En daar moet je voor gekozen worden. Dus is hij druk met het opzetten van een heuse verkiezingscampagne. Middelste wordt zijn running mate en tevens campagneleidster. Kleintje gaat de affiches kleuren, Lief helpt hem met het formuleren van zijn speerpunten en ik moet helpen met zijn verkiezingsrede en iets lekkers als give away organiseren, om de stemgerechtigden gunstig te stemmen.
Terwijl we met straffe hand aangestuurd en in het rond gecommandeerd worden door Middelste, dwaal ik toch even af. Naar de verkiezingspoppenkast in de Verenigde Staten (VS). In de Verenigde Staten wonen alles bij elkaar opgeteld zo’n dikke 320 miljoen inwoners. En je zou toch normaal gesproken mogen verwachten dat in de uiteindelijke eindrace om het presidentschap van zo’n hoop mensen het ultieme neusje van de zalm gepresenteerd wordt. Maar in werkelijkheid lijken ze niet verder te komen dan twee redelijk rotte vissen.
Wat ze gemeen hebben is dat hun torenhoge berg poen hen beiden naar deze ultieme positie gebracht heeft. De één bulkt van het geld en probeert toch te praten als de gewone Amerkaanse burger. Maar door al zijn discriminerende, vrouwvernederende en achterlijke uitlatingen wordt hoe langer hoe meer duidelijk, hoe belachelijk deze kandidaat zichzelf maakt. Bovendien heeft de gewone Amerikaanse burger geen platina card. De ander speelt het spel wat beter, maar wanneer je per ongeluk 33.000 precaire e-mails wist en achter je bronstige echtgenoot aanwappert met je creditcard om allerlei schandalen met andere vrouwen de kop in te drukken heb je mijns inziens ook niet vooraan gestaan toen de eigenschap “integriteit” werd uitgedeeld.
De verkiezingsdebatten trekken natuurlijk meer kijkers dan het meest recente seizoen van “The Bold and The Beautiful”, dat spreekt voor zich. Hierbij gaat het niet om inhoud en ook de verpakking is niet meer van belang. Een toupetje als een platgeslagen en vervolgens gereïncarneerde cavia versus een zorgvuldig in de plooi getrokken gelaat leveren beide geen uitmundende aanblik. Maar waar het volk veel meer in geïnteresseerd is, is wie de ander het meest weet te schofferen en publiek belachelijk te maken. En de uitkomst van deze hele soap is dan meteen bepalend in de aansturing van een wereldmacht, dat is toch op z’n zachtst gezegd wel een beetje vreemd. Net alsof heel weldenkend Amerika even vrijaf heeft…
Zoon gaat ondertussen verder met het formuleren van wat hij belangrijk vindt. Vol trots herken ik al een beetje een visie, met goedgemotiveerde standpunten. Hij trapt op de rem als zijn campagneleidster voorstelt om onze gezinsbus, volgeplakt met affiches die oproepen om op hem te stemmen, op het schoolplein te parkeren. Heeft ze al eens op tv gezien bij echte verkiezingen. “Nee, dat gaat te ver, dan sta ik voor gek. Het moet wel een beetje binnen de perken en serieus blijven.” Opmerkelijk dat een 11-jarige wel besef op dit gebied heeft. Dit in schril contrast met die 320 miljoen Amerikanen, die na 6 november toch behoorlijk voor gek zullen staan….
