Alledaagjes 15 aug 13, 2017
Gedreven door het druilerige weer slenteren wij enigszins doelloos door de winkels van de lokale middenstand op onze vakantiestek. Zo belanden we met het hele gezin bij de Oostenrijkse equivalent van “Steeds verrassend, altijd voordelig!” voor een paar vergeten toiletartikelen.
Ik ben net op zoek naar haarspeldjes voor Kleintje (wij hebben namelijk een Bermuda-driehoek in huis waarin haarspeldjes spoorloos verdwijnen) wanneer Zoon het uitschatert voor een rek aan de andere kant van de gang. Zijn vader neemt poolshoogte en vouwt ook dubbel van het lachen. Nieuwsgierig geworden ga ik ook maar eens kijken wat er zo grappig is.
En daar hangt hij. Omgeven door de categorie 18+ artikelen, links van de babyvoeding en de luiers en rechts van de make-upspullen. Een gifgroene vibrator die luistert naar dezelfde naam als mijn echtgenoot. En hij loopt op batterijen. Met grote ogen staan we te giechelen voor het rek. We maken even een foto van de naamgenoot. Totdat ik mij realiseer dat Zoon dus blijkbaar feilloos weet wat dit voor een ding is. Terwijl ik hem dat niet heb uitgelegd. Ook zijn vader gebaard van niks te weten wanneer ik even sissend informeer of dat zijn verdienste was.
Het volgende probleem dient zich aan want Middelste heeft een antenne voor sensatie en informeert luid scanderend door de winkel vanuit een gang verderop waar we zijn en wat er aan de hand is. Ik spring om de hoek en dirigeer haar, met Kleintje in haar kielzog, via de make-up en de gezichtsmaskertjes (“Zoek maar iets uit, meiden! Heb ik echt net nog gezegd dat jullie genoeg nagellakjes hebben?”) richting kassa. Bij de desbetreffende gang tracht ik de mannen non-verbaal te manen om zo onopvallend mogelijk het groene geval achter zich te laten. Terug in de auto meldt mijn wederhelft verguld te zijn met zijn naamgenoot. “De enige andere dildo die naar iemand vernoemd is, heet Tarzan!” We houden ons zo goed mogelijk in de plooi want om nou aan mijn dames te gaan uitleggen wat er aan de hand is, dat gaat me toch iets te ver.
’s Avonds stuur ik een WhatsApp-berichtje met de ontdekking van de dag naar een paar goede vriendinnen. Ze vinden het allemaal hilarisch, alleen eentje reageert niet. Tot mijn verbazing, want uitgerekend zij is bij dit soort onderwerpen normaal gesproken direct van de partij en niet vies van een sappige discussie. Dan zie ik tot mijn ontsteltenis, dat ik de foto naar mijn tante van 83 gestuurd heb. En ik heb er ook nog onder gezet dat eventuele bestellingen via mij kunnen lopen…
Na een tijdje reageert mijn tante. Dat ze mijn geste weet te waarderen. En hoeveel zo’n ding nou eigenlijk kost. Benepen stuur ik de prijs door. Even later komt haar antwoord. “Nee, dat is toch veel te duur. Dan breng me maar beter een flesje wijn mee van vakantie….”
