Alledaagjes 15 dec 5, 2016
Sinterklaas en zijn maatschappelijk verantwoord gekleurde pieten zijn weer in het land. In ons gezin hebben we nog één zwaargelovige in het persoontje van Kleintje. Met haar neus tegen het tv-scherm geplakt volgt ze minutieus de intocht. Bij het schoenzetten zingt ze haar mooiste lied terwijl wij haar oudere broer en zus ervan weerhouden om de minder verantwoorde teksten op dezelfde melodiën ten gehore te brengen.
Zij zijn inmiddels op de hoogte van het goed bewaarde geheim. Op school komt Sint weliswaar even langs, maar met de klas doen ze surprise. Voor de voetbalclub geldt hetzelfde. “Goh, als Kleintje dan volgend jaar niet meer gelooft, dan doen we thuis ook surprise en dan moeten we dus drie keer drie surprises maken! Maar gelukkig hoeven we er dus dit jaar maar vier!” Middelste kan goed rekenen en het is altijd goed om naderhand onheil tijdig in kaart te brengen. Zodat ik op tijd kan beginnen.
Want, hoewel onze oudste twee bloedjes altijd zeer creatieve ideeën hebben, gaapt er traditiegetrouw een behoorlijke kloof tussen de ontwerpideeën voor hun surpriseknutsels en de haalbaarheid in de uitvoering ervan. Een kloof die door mij gedicht wordt. Gewapend met mijn lijmpistool. En mocht er geen kloof zijn dan hebben we daar altijd nog mijn eigen creatieve brein, dat garant staat voor een ambitieniveau van frutselwerk waarmee in ieder geval het nodige zweet gemoeid is. En tijd. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik op de valreep voor het heerlijk middagje of avondje nog zo druk aan het klussen ben dat de andere zaken in mijn agenda in de knel komen. Je kunt per slot van rekening niet je kroost met een of andere prutselfrutsel als surprise de deur uit laten gaan. Daar hangt toch de familiereputatie aan vast.
Dus inventariseer ik braaf in het weekend voor 5 december wat de wensen zijn van de hulpsinten. En denk ook even na over de omvang van het cadeau. Vorig jaar hadden we immers een prachtige luchtballon geknutseld en toen paste het cadeau er niet in. Papier-machée valt af deze reis. Dat moet te lang drogen. Ze beginnen zelf aan hun creatie. Nadat een paar dozen de vernieling in zijn geholpen, de helft van het knutselkarton naar de haaien is en de eerste tranen dreigen te gaan vloeien, omdat “het nooit iets wordt met die stomme surprise” moet ik als knutselfee mee aan de bak.
Na wat bijschaven van plannen en knutselambities ben ik druk in de weer met verschillende kleuren karton, dozen, lijm, stiften en watten. Een sfeervolle openhaard, een PlayStation en een boek over een bekende tovenaarsleerling moeten nageknutseld worden. En het afstandsbestuurbare basketbalveld met een automatisch opengaand luik op het moment dat de bal succesvol door de ring is gegooid maakt na enkele uren, vele zuchten, nog meer gevloek, en een ernstige instorting plaats voor een tweede sfeervolle openhaard. De bloedjes hebben inmiddels in recordtijd de gedichten gemaakt. Lang leve de gedichtengenerator, dat scheelt uren met vroeger. Daarna zijn ze buiten gaan spelen waarbij ze wel af en toe komen kijken of ik wel goed opschiet en hoe het gaat. Eventueel geven ze nog even een plakbandje aan, zo in het voorbijgaan.
Uren later – schoen gezet, liedjes gezongen en ondertussen al uren in dromenland – ben ik eindelijk klaar. Er zit een klodder lijm in mijn haren, er zit stift op de notenhouten tafel, verf op mijn nieuwe blouse, mijn laatste restje geduld is net als de plakband: op. Maar je kunt wel in één oogopslag zien wat de surprise moet voorstellen en het geheel ziet er toonbaar uit. Moe, maar voldaan rol ik in mijn bed, waarbij ik nog net merk dat mijn linkerpink muurvast zit geplakt aan mijn linkerringvinger doordat ik klaarblijkelijk een drupje secondenlijm over het hoofd heb gezien.
De volgende ochtend word ik wakker doordat Kleintje in mijn slapende oor staat te snikken. “Sinterklaas heeft niks in mijn schoentje gedááháán, terwijl ik toch zo liehief ben gewééhéést!” huilt ze ontroostbaar.
Dinsdag is de uittocht. Daar ga ik deze keer voor de verandering naartoe. En terwijl ik opgelucht “Dag Sinterklaasje…” zing, zal ik het hele zwikje uitzwaaien tot ze volledig uit het zicht verdwenen zijn…
http://www.taste.com.au/recipes/30907/ripper+thai+beef+noodle+salad
