Alledaagjes 15 jan 13, 2018
Ik zit nog in de ontkenningsfase. Maar ik merk toch iedere dag dat ik er niet heel lang meer onderuit kom. De rek is er namelijk uit. Waaruit? Uit van alles. Maar met name uit de elasticiteit van de weefsels van mijn ooglens. En dat is normaal als je in de buurt van de 40 komt. En nog veel normaler als je er al een paar jaar overheen bent.
Natuurlijk had ik er al wat op verzonnen. Je kunt de krant ook wat verder van je af houden. Of even bij een lamp gaan staan. En bij het raam gaan staan om iets beter te kunnen lezen is ook een mogelijkheid. Maar toen bleek dat dit de foefjes zijn waarvan iedereen met een niet meer zo elastisch ooglensweefsel zich bedient. Iedere bijziende vroeg direct of het tijd werd voor een brilletje. “Neuh…”, hield ik dapper stand. Want ergens kleeft aan een leesbril ook wel een bejaard imago. De eeuwige jeugd is dan naar de eeuwige jachtvelden.
Nu was ik er al eerder ingeluisd. Door mijn opticien. Ik ben namelijk geruime tijd brildragend geweest. Kreeg van mijn lenzen droge ogen en een zicht alsof ik door een verregend raam naar buiten keek. En net toen ik, recent voorzien van een nieuwe bril, op een borrel dacht dat ik dubbel begon te zien door de drank, griste mijn opticien-vriendin mijn nieuwe kijkijzer van mijn neus en sprak de woorden: “Het is niet de drank, je hebt een leesgedeelte in je bril en daar moet je even aan wennen…” Dat moest ik inderdaad. Dat was dus meteen de verklaring waarom ik als een beschonken ooievaar de trap af liep. Ik besloot dat ik, hoewel ik ineens weer kon lezen zonder eerst twee stappen naar achteren te doen, niet om dat leesgedeelte had gevraagd en ik gaf er verder geen ruchtbaarheid aan.
Maar inmiddels ben ik alweer geruime tijd lensdragend en heb dus nu te korte armen. En als je gaat uit eten en je tafelgenoot aan de overkant moet de kaart vasthouden omdat je die anders niet kunt lezen dan ziet dit ook een beetje vreemd uit. Wat ook wel tekenend was dat ik, toen ik eens even een kek rood leesgeval van de lichtste categorie (+1) op mijn neus plantte, ik het idee had dat er een hele wereld voor mij open ging.
Voordat je het weet begin je je te verdiepen in het aanbod van leeshulpjes. En dan blijken die ineens op iedere straathoek verkrijgbaar te zijn. Van spannend tijgermotiefje, tot lichtgevend en van alle kleuren van de regenboog tot vijftig tinten grijs. En van star en stug tot rekbaar en flexibel. Ik heb ze in onze stad allemaal geprobeerd. Sommigen twee keer. En uiteindelijk bij de boekhandel het minst erge montuurtje uitgezocht. Rekbaar en flexibel, kan tegen een stootje, bruin metaal en toch een combi van een beetje modieus en een beetje chique. En hij stond mij bééééldig volgens de verkoopster die enthousiast om mij heen dartelde. Of ik ook een touwtje wilde…. Mijn vuile blik was blijkbaar voldoende.
Thuis gekomen achter mijn bureau had ik mijn nieuwe metgezel even afgezet om van het papier op de computer te kijken. En daar hoef ik geen bril voor. En toen is ie vermoedelijk op de grond geland. En toen ik met mijn bureaustoel achteruit rolde bleek de leesbril toch niet zo rekbaar en flexibel als beloofd…
Opgelucht verkondig ik bij het avondeten het trieste heengaan van mijn leeshulp en dat dus hiervoor de tijd nog niet gekomen is. Ik zal mijn luie ogen nog wat zonder bril blijven stimuleren. “Mmmm”, bromt Zoon. “Ik zou in het vervolg toch maar zo’n touwtje nemen.” “Ja”, vindt ook Middelste. “Dat ziet wel oud uit maar jong ben je ook niet meer helemaal. En trouwens wees gerust. Die bril is echt het enige erge. Want als je dadelijk ook nog een hoorapparaatje nodig hebt, die zijn tegenwoordig zó klein, die zie je dan helemaal niet.
