Alledaagjes 15 sep 15, 2016
Een van de programmaonderdelen van het jaarlijkse buurtfeest is een talentenjacht. Onze bloedjes zijn dan ook al weken in touw. Middelste oefent met haar vriendinnen dat de stukken er vanaf vliegen. YMCA van de Village People staat op hun menu, maar ze weten niet hoe ze aan een Afro-Amerikaan en aan zo’n leren pak moeten komen. Dus besluiten ze uiteindelijk om toch maar hun eigen koers te varen en doen ze hun dansje in respectievelijk cowboy outfit, musketierpak en kokstenue. Vrije interpretatie.
Zoon houdt zich niet met optredens bezig. Zingen kan hij niet en iets anders wil hij niet. Hij richt zijn aandacht op het programmaonderdeel voetbaltoernooi, gelukkig ook voorhanden.
Kleintje is wel druk in de weer. Samen met twee vriendinnetjes wordt driftig geoefend aan een leuk swingnummer. Ik word, wanneer ik de choreografie voor mijn rekening wil nemen (het gebeuren vindt ten slotte wel plaats in een tent vol bekenden), de speelkamer uitgebonjourd. De dames doen het zelf wel. Vanachter de krant zit ik de voortgang te begluren. Eentje danst er voor en de twee anderen doen dat braaf na en dat ziet er eigenlijk wel heel erg schattig uit. Geen grond tot verdere bemoeienis, besluit ik.
De dag erna valt één vriendinnetje uit de crew van kleintje af. Plankenkoorts. Ik kan me er alleszins iets bij voorstellen. Zo’n talentenjacht is ook niet niks, zeker voor zes-jarigen. Kleintje treurt niet lang en oefent er verder driftig op los. Dan maar met twee. Wanneer echter de geplande generale niet door kan gaan zweet ik plaatsvervangend peentjes. Ik leg uit, dat als er niet meer samen geoefend kan worden, ik een optreden eigenlijk niet zo zie zitten. Ik vind het ook geen goed idee om af te gaan. Hetzelfde geldt voor het overgebleven vriendinnetje, dat ook niet meer wil meedoen. “Nou, helemaal niet erg, dan richten we ons op volgend jaar en dan beginnen we meteen wat eerder met oefenen!”
Maar zo makkelijk kwam ik er niet langs. “Ik treed gewoon op. Als niemand anders meedoet, dan ga ik gewoon alleen.” Met open mond staren we haar aan. En hoeveel kritische noten we ook kraken dat deert haar helemaal niet. Volle tent, allemaal bekenden, die haar ook nog eens allemaal aanstaren, wat als de mensen allemaal lachen, wat als ze plotseling niet meer durft, wat als ze plotseling de danspasjes niet meer weet. Ze blijft erbij. Ze heeft zich opgegeven en ze doet mee. Einde discussie.
Dan krijg ik nog een ingeving. Er zit drie keer een saxofoonsolo in het nummer waarop ze wil gaan dansen (Hula Hoop van Omi). Wat nu als ik onze nietsvermoedende maar toevallig saxofoon spelende Zoon zo gek krijg om mee het podium op te gaan…? Terwijl ik al een heel plan achter de hand heb met omkoperij en andere minder sjieke benaderingen blijkt dat helemaal niet nodig. “Zeker, ik doe mee, ik laat haar niet alleen staan.” Vanzelfsprekend.
Dus melden we ze maar weer aan, nu in gewijzigde samenstelling en treffen we in allerijl de laatste voorbereidingen. Ik fiets met kleintje achterop naar de feestwinkel in de buurt om de outfit en attributen compleet te maken. Ze vindt een John Lennon-look-a-like blauwe zonnebril, een glimmende hoed en zilverkleurige pompons. Zoon krijgt nog een Blues-Brothers zonnebril. Middelste grijpt nog snel een confetti-kanon met roze glitters en dan zijn we compleet. Thuis houden we nog twee generale repetities. Lief is de jury en ik geef nog wat laatste aanwijzingen. Kleintje hupt wat door de kamer. Zoon playbackt wat op z’n sax, het ziet er goed uit.
Een half uurtje later, terwijl we naar de feesttent fietsen, presenteert ze haar plan B. “Mam, als ik mijn danspasjes niet meer weet, ga ik gewoon vet cool dansen!” We zijn er klaar voor. Middelste staat eerst ingepland met haar vriendinnen en zet een klasse uitvoering neer… Onvoorstelbaar hoe je toch als ouders kunt glimmen van trots wanneer het kroost op het podium staat. Dan wordt het tijd voor Kleintje om in het tenue te springen. “Weet je het zeker?” piep ik nog. “Heel zeker, ik ga gewoon vet cool dansen!”.
En vet cool werd het. Na de aankondiging begint de muziek en terwijl wij met open mond zitten toe te kijken gaat zij he-le-maal los. Ons normaal gesproken vrij rustige meisje, vaak een tikje verlegen en aan mama’s broek hangend zodra het spannend wordt, ontpopt zich als een echt podiumbeest. Ze springt en swingt dat het een lieve lust is, terwijl haar grote broer als stabiele factor op de achtergrond de saxofoonsolo’s voor zijn rekening neemt en het publiek aanspoort om op de maat mee te klappen. Trots neemt ze na afloop de vele complimenten in ontvangst. En een vet coole prijs van de jury. Zij en haar broer krijgen een mooi buitenspeelpakket met onder andere een mooie groene opblaaskrokodil.
