Alledaagjes 15 mei 15, 2017
Het loopt tegen 10 uur in de ochtend wanneer ik voorzichtig eens één oog opendoe. Op deze Moederdag voor mij geen zelfgemaakte gedichten, die normaal gesproken stipt om 5:30 uur in mijn oor worden gedeclameerd. Geen kroost waarvan het jongste exemplaar vanaf 4:00 uur om het kwartier stilletjes en beleefd aan haar vader is komen vragen of het nog geen tijd is. Tijd voor de huldiging van alle mama’s met zelfgemaakte knutsels, frutsels en frummels en poëzie van eigen hand. Het spul is uit logeren dus de hele ceremonie zal pas in de loop van de ochtend plaats gaan vinden.
Terwijl ik stiekem geniet van de rust en van het besef dat ik eens uitgeslapen aan mijn dag kan beginnen denk ik terug aan mijn eigen kindertijd. Van de zelfgekleide bloempotten en de asbakken met de naam erop. Die naast hun eigenlijke bestemming ook uitstekend dienst konden doen als moordwapen. Want diegene die zo’n zelfgekleid kunstwerk naar zijn hoofd geslingerd kreeg, zou hier helemaal niks meer over navertellen, zoveel was wel zeker.
En gedichten, die met hulp van de juf onder de kinderpannen gebracht werden om vervolgens halverwege de voordracht te worden vergeten. Om dan met mijn vader als souffleur (met originele Duitse tongval) alsnog tot een goed einde te worden gebracht.
Daarna brak de tijd aan dat ik zelf een hoofdrol kreeg op Moederdag. Zoals die memorabele allereerste, toen Zoon net een dikke maand oud was en ook nog zonder gebruiksaanwijzing was geboren. Middelste en Kleintje volgden en al rap ook het vaasje met de papieren bloemen, de zelfportretten, de macaroni-ketting (als daarvan het elastiekje knapt kom je die geverfde elleboogjes nog weken erna in alle hoeken en gaten tegen). Ook de kleiketting met knotsen van kralen. Het netto-gewicht hiervan was dusdanig dat een dagje met verve dragen van het kunstig sieraad mij bijna een nekhernia opleverde.
Het geheim houden van de verrassing was verder een echte uitdaging. Vooral in de peuter- en kleuterjaren, was dat met name voor Middelste en Kleintje bijna een onmogelijke klus. Ze kregen dan toch de air over zich van iemand met een doos gebakjes die besluit om er toch alvast eentje te nemen. Ik mocht dan alvast eens raden. En dan was het een hele klus om aan mijn brein de meest onmogelijke cadeausuggesties te ontfutselen. Want ik heb ook een keer raak geraden en dan is qua kinderhumeur de Moederdag ook een gelopen race, laat dat duidelijk zijn.
Ook het kwijtgeraakte cadeau vergeet ik niet snel. Middelste had een paar jaar geleden haar cadeau dusdanig goed verstopt dat het onvindbaar was. En dan bedoel ik ook echt onvindbaar. Terwijl ik in bed lag te wachten werd de paniek steeds groter. Nadat de rest van het gezin in volgorde eerst haar kamer en vervolgens de rest van het huis systematisch had uitgekamd op een manier waar een specialistische recherche-eenheid een punt aan kon zuigen, heeft haar vader uiteindelijk met een bliksembezoek aan het tankstation de dag proberen te redden en mijn bedarrest opgeheven. Want het cadeau was weg en bleef weg. Een half jaar erna, bij het omdraaien van haar matras, vond ik de zoekgeraakte verrassing. Had ik toen ook nog een beetje een moederdaggevoel.
Nadat ik ook vandaag mijn touwfles voor kaars van Zoon (“mam, kun je die fles wijn vanavond nog helemaal leeg drinken, ik heb hem nodig…”), de stenen cactussen van Middelste (ze weet dat ik geen groene vingers heb) en het 2kg zware sieradenpotje van Kleintje dankbaar in ontvangst heb genomen, kan mijn dag niet meer stuk. Tel daarbij op dat alle geschenken vergezeld worden door poëzie waarin centraal staat dat ik in ieder geval vandaag de liefste, leukste, beste en allerchillste ben, en ik glim als een glimworm.
“Zeg”, bromt Zoon. “Op de middelbare school zullen we wel geen gedichten meer schrijven. Dus dit is mijn laatste. Krijg je volgend jaar een kaart en een dagje sauna of zoiets, goed?” Dat wordt dus dan een echte moeder-dááháág! En zo worden kleine kinderen steeds groter.
Ik kan er in ieder geval weer een jaartje tegenaan. Fijne Moederdag allemaal!
