Alledaagjes 15 okt 23, 2016
In de stad komt hoog bezoek. Het is bijna 25 jaar geleden dat het Verdrag van Maastricht werd getekend. Dus is er een feestje. Ook het opperhoofd van onze oosterburen is van de partij. En stuurt voor haar bezoek haar draaiboek. Met haar wensenlijstje. En behalve slagroom in haar cappuccino wenst ze de hele weg van het vliegveld tot op de plek van bestemming voor zich alleen.
Zoals iedere Duitser zijn eigen kuil op het strand claimt wil zij de snelweg en de belangrijkste toegangswegen naar onze stad. Helemaal voor zich alleen. Nou ja, behalve haar gepantserde bolide mag wel nog een busje met gorilla’s mee. Van de bewaking. En een paar motoragenten voor de versiering. Nu is slagroom voor de cappuccino zo geregeld. Maar voor de rest begint het gedonder. Wir schaffen das nicht.
Natuurlijk kunnen we wel een blik motoragenten opentrekken en links en rechts wat op- en afritten, wegen en kruisingen blokkeren, dat is niet het probleem. Want dat duurt een kwartiertje en dan is de dikke Mercedes en het gorilla-busje wel langs. Maar dit is Nederland. Als de blaadjes vallen,is het complete treinverkeer dagen van slag. Als het begint te vriezen en de eerste sneeuw valt, ligt onze volledige infrastructuur op z’n gat en kunnen we ons alleen nog te voet en te paard verplaatsen.
Dus vrij baan voor Frau Merkel betekent uren fileleed voor iedereen die die middag iets in de stad had verloren. Ik zat met een paar collega’s in de auto onderweg van weggeweest naar een vergadering op onze hogeschool. Ik heb zeker een kwartier zitten staren naar de mijnheer in de auto naast ons. Hij greep het verplichte nietsdoen aan om eens lekker in zijn neusgaten te gaan zitten wroeten. Eerst de ene en toen de andere kant. Het werd geloof ik tijd dat daar eens werd opgeruimd. En wat hij met zijn vondsten deed, daar heb ik het maar beter helemaal niet over. Hij heeft in ieder geval de eerste zes agendapunten afgetikt. We kwamen bij de rondvraag binnen.
De basisschool van onze telgen biedt tegenwoordig in geval van calamiteiten buitengewone naschoolse opvang aan. Ons drietal kreeg onderdak in het klaslokaal van Kleintje. Deze greep haar kans en liet vervolgens alle nog niet voltooide werkjes en kleurplaten even afmaken door haar broer en zus. Ik denk dat de juf ze ook mee naar huis had genomen om te eten en te logeren, ware het niet dat mijn wederhelft een klein uurtje later succesvol kwam bovendrijven in het filegewoel.
Dus laten we het een volgende keer niet zo complex maken. Liebe Angela, u kunt rustig nog een keertje naar onze stad komen. Maar geef dan even een belletje. Dan haal ik u bij het vliegveld wel even op. Met mijn gezinsbus. De ramen zijn achterin al een beetje donkerder, en voor de zekerheid zetten we even een muts en een leesbrilletje op. En we zetten nog een paar kinderen ter flankering ernaast. Na afloop van uw plichtplegingen kunt u bij ons blijven eten. Waarbij u het gebedel van onze teckel moet negeren, ook al is het een Duitse hond. En dan breng ik u na de spits met muts en al weer naar het vliegveld. Dat bespaart dan heel veel mensen toch behoorlijk wat toestanden en ik weet één ding zeker: Wir schaffen das!
