Alledaagjes 15 jun 2, 2016
Ik hou van cijfertjes. Vind het heerlijk om dingen uit te rekenen, te begroten en erop los te cijferen. Ik ben dol op boekhouden en ook op belastingaangiften. Zeker wanneer ik niet alleen naar de cijfers mag kijken maar ook naar de mensen en bedrijven erachter. Complexe financiële dingen net zo lang en op verschillende manieren aan studenten voorkauwen totdat het kwartje valt… hééérlijk!
Mijn cijferliefde begon een beetje op te bloeien op de middelbare school. Bij het vak Economie 2, waar we met journaalposten menige handel in evenwicht moesten zien te houden. Het enige minpuntje was dat onze leraar wat meer van een drilinstructeur weg had dan van een betrokken docent. Toen ik bij mijn vervolgopleiding een echte aardige mijnheer voor het vak bedrijfsadministratie kreeg, was ik dan ook in de wolken. Het was een keurige mijnheer, strak in het pak en met een nette stropdas en zo, maar heel vriendelijk. Deze mijnheer had de gave, om vriendelijk glimlachend en geduldig, ingewikkelde kost voor ons in hapklare en smakelijke brokjes te veranderen. In overheerlijke taartjes, in mijn geval. Het gaf mijn, zo nu en dan chaotische geest, structuur en rust om alles aan elkaar te cijferen. Niet alleen de boekhouding was dan in balans, ook mijn bovenkamer.
Ergens in de loop van mijn studie moest ik bij deze mijnheer een verslag inleveren. Omdat ik destijds beweerde dat ik onder druk het beste presteerde en het bovendien stikdruk had met de ook heel belangrijke sociale verplichtingen die het lidmaatschap van een studentenvereniging met zich meebracht was dat verslag op het allerlaatste nippertje af. Maar toen ik om tien minuten voor sluitingstijd in mijn hoogbejaarde Opel Kadett met piepende banden voor deur van het onderwijsinstituut tot stilstand kwam, was deze al dicht. Op slot. Gesloten. Omdat in mijn studententijd een deadline nog inhield dat je na deze afgesproken datum en tijd het toch echt kon schudden, reed ik maar weer terug naar huis. Met het lood in mijn schoenen heb ik, voor het eerst en laatst, een docent thuis opgebeld. De aardige mijnheer nam zelf op en bevestigde zijn reputatie. Ik mocht mijn verslag natuurlijk even bij hem thuis langs brengen. Ik kon hem wel kussen. Ik sprong weer in de Kadett en scheurde naar het opgegeven adres, een paar dorpen verderop.
Ik belde aan en toen viel mijn mond open van verbazing. De keurige, aardige mijnheer deed open, maar in plaats van zijn nette pak en bijbehorende stropdas droeg hij een zwarte gebreide trui, een donkere spijkerbroek en eronder van zo’n grote beestensloffen. Ik ben er niet in geslaagd om mijn positieven weer snel bij elkaar te krijgen. Ik geloof dat ik ongegeneerd en met open mond naar de sloffen heb staan staren, terwijl ik binnensmonds mompelend het verslag naar voren stak. Ik heb diezelfde nacht van die sloffen gedroomd.
Toch bleef de mijnheer mijn held, zijn vakgebied mijn favoriet en ik werd accountant. Jaren later werd de keurige mijnheer mijn collega, doordat ik ging werken op de hogeschool waar ik ooit zelf gestudeerd had. Ook als collega was hij uiterst vriendelijk, correct, deskundig en behulpzaam en altijd in pak. Hij hield van een goed glas wijn, en van mooie wandelingen, die we met onze vakgroep regelmatig maakten. Op borrels ging hij als laatste naar huis, maar altijd kreukvrij. Dat kon van ons, die hem al eerder om hadden, niet gezegd worden.
Vandaag sta ik in de rij bij de afscheidsreceptie van de aardige mijnheer. Hij gaat van zijn welverdiende pensioen genieten. Ik vraag ongerust wie er nu op borrels de deur zal sluiten. Gelukkig is hij op afroep beschikbaar. Mijn held op sloffen…
