Alledaagjes 15 dec 29, 2016
2016 is het jaar van de grote opruiming onder de muzikale grootheden op onze aardkloot. Bij de bosjes vielen ze om. Hoewel dat vaak redelijk geruisloos aan mij voorbij gaat zijn er dit jaar een paar, waarbij ik toch even stil heb gestaan bij hun heengaan.
David Bowie was de eerste. Met enige weemoed en gedreven door jeugdsentiment dacht ik terug. Aan de extravagant geklede, iele, bleke, figuur met het piekhaar en zijn twee verschillende kleuren ogen met zijn trendy muziekstijl. Vooral die ogen, daar kon ik maar geen genoeg van krijgen. Een donker oog en een blauw oog. Mijn vader vroeg eens misprijzend, wat dat voor een vogelverschrikker was op tv, terwijl ik met mijn neus tegen het scherm geplakt naar die ogen zat te staren. Maar mijn vader was dan ook niet zo exentriek. De magie verdween een beetje toen ik jaren later hoorde, dat dit geen speling van de natuur maar het resultaat van een ordinaire vuistslag op zijn oog was. Een vuistslag omwille van een meisje, nota bene. Dat was een beetje een desillusie, maar toch… Ik heb hem toch altijd een beetje speciaal gevonden.
Daarna ruimde Prince het veld. Qua muziek helemaal niet mijn stijl, maar jongejonge wat had die dwerg een energie. Alleen al voor het energieke gestuiter over het podium keek ik toch naar zijn optredens. En aan het gedrag van de vrouwelijke fans die hysterisch in katzwijm vielen in zijn nabijheid was het ook nog een kabouter met sexappeal. Ik kon me daar ook niet zoveel bij voorstellen, praktisch gezien ging mijn voorkeur uit naar iemand van formaat en niet iemand waarop je je glas bier kon neerzetten. Ondanks dit en hoewel zijn bijdrage aan de hedendaagse popmuziek niet zo op mijn waardering kon rekenen, was hij wel vernieuwend bezig en had een geheel eigen stijl en dat dwingt wel respect af.
En terwijl we met de hele familie aan de kerstdis zaten, kwam het nieuws dat ook George Michael het loodje had gelegd. Dat was wel schokkend. In de garage bij mijn vriendin dansten we toendertijd in het schemerdonker op de klanken van Wham!. De wanden van ons discohol hadden we met zwarte landbouwplastic bekleed terwijl een aftandse discolbol in het midden zijn rondjes draaide. Ik kreeg er mijn eerste zoen, maar het was er zo donker dat ik niet eens zo heel erg goed kon zien van wie precies. Massaal waren we verliefd op George Michael. Met zijn zwoele oogopslag en dat onweerstaanbare stoppelbaardje ter completering van de macholook, bracht hij, met behulp van de aangewakkerde puberhormonen, heel wat teweeg. We hadden allemaal wel een poster op onze slaapkamer hangen. Nadat hij uit de kast was gekomen nam ik wat meer afstand, maar zijn muziek bleef goed.
Het zal wel een fraai eindejaarsconcert worden daarboven. Ieder een paar van zijn beste nummers en dan gezamenlijk het “Hallelujah” van de ook inmiddels in hogere sferen verkerende Leonard Cohen. Nicolaus Harnoncourt (moge hij rusten in vrede) dirigeert het symphonie-orkest op de achtergrond van deze hemelse Night of the Proms.
In ieder geval zal ik vanavond veiligheidshalve de voor de aanstaande jaarwisseling geplande flessen champagne al opentrekken en leegdrinken. We kunnen maar beter het jaar wat eerder afsluiten in de hoop dat de line up van het concert nu compleet is.
