Alledaagjes 15 aug 19, 2017
Zoon heeft een hekel aan te laat komen. En met mij als moeder staat dat dus garant voor wat regelmatige ergernisjes. Niet dat hij er heel erg boos om wordt, maar zijn irratie is voelbaar. Zo hebben we allemaal wel onze eigen kleine ergernissen die regelmatig de revue passeren. Niet ernstig genoeg om een borgsom te riskeren maar vervelend genoeg om er even op los te grommen en te grauwelen.
Zo kan Lief het niet hebben wanneer mensen voorkruipen. Zowel niet bij de bakker als in het verkeer. Waarbij hij wel, veilig achter de voorruit, zijn ongenoegen duidelijker kenbaar zal maken dan in de zaterdagochtenddrukte bij de bakker. Middelste gaat door het lint wanneer iemand de deken van haar afrukt. Nu gebeurt dit pas nadat de wekker is afgegaan, er vele malen op de snooze-knop is gedrukt en de tijd wordt voortgedreven door aardse zaken als school die op tijd begint, voetbalwedstrijden die zich aan de klok houden et cetera. Maar toch… in één keer haar geliefde dekbed wegrukken, dat staat garant voor een morgenstond zonder goud in de mond, maar wel voor een hoop vuurwerk in de vroege ochtend.
Kleintje heeft er een hekel aan om door haar zelf verkregen, danwel toegeëigende lekkernijen te moeten delen. Traktaties van school worden zelf weggewerkt, aan delen met anderen doet ze niet. Aan proeven trouwens ook niet. Ook de koekjes voor de hockey, de chips van oma, alles wordt in eigen beheer naar binnen geschoven. Barbies, Lego en Playmobile mogen rustig door speelafspraken mee naar huis worden genomen, daar maalt ze niet om. Maar kom niet aan haar zoetwarenarsenaal.
En weet u waar ik nou rode konen van krijg? Wanneer ik voor het stoplicht sta te wachten terwijl er in de verste verte geen andere weggebruikers zijn te bekennen. (En toen ik een keer na een hele poos doorreed in de veronderstelling dat het stoplicht defect was, bleek dat een aantal weken later, toen de bekeuring in de brievenbus viel, een hele dure grap!)
Ook heel irritant vind ik zo’n afgestreken mes aan de rand van het boterkuipje. Waarbij de vorige gebruiker teveel boter heeft genomen en het overschot, inclusief broodkruimels, terug veegt voor alles wat na hem/haar komt.
Niet te genieten, ben ik, wanneer op het toilet nog welgeteld één velletje wc-papier op de laatst aanwezige rol zit. Vooral wanneer ik dat te laat merk en er niemand reageert op mijn hulpgeroep.
Een laptop, computer, printer of aanverwant apparaat dat niet doet wat ik wil, is ook een bron van ergernis. En helemaal wanneer er ook nog druk op de ketel staat in verband met een deadline of iets dergelijks…
Ik hou ook niet van mensen die voedingswaarden en E-nummers beginnen op te noemen wanneer ik zit te lunchen. Helemaal prima als mensen een focus hebben op gezonde voeding maar laat mij en mijn eten met rust. En bespaar me ook alle achtergronden van hoe kleurstoffen en andere zaken gemaakt worden. Dat er voor karmijnrood (E120) luizen sneuvelen zal best zo zijn en dat in vanille-ijs de inhoud van de anaalklieren van bevers zit verwerkt, geloof ik ook. Maar tijdens het eten wil ik dat gewoon niet horen.
Verder nog een gruwel. Mensen die in hun neus peuteren: vreselijk! Vooral wanneer ze dat met een dusdanige overgave doen dat je bijna zou verwachten dat er deze keer eens chocolade of een andere smaak uit wordt gehaald.
Ook een aardige irritatiefactor: natte handdoeken en was die op de grond worden gedumpt in plaats van in de daarvoor bedoelde foetsie (“Voor wie het nog niet doorheeft, het is hier geen hotel” roep ik dan maar weer even tevergeefs.)
Wachten in het algemeen, maar vooral het urenlang hangen op vliegvelden, doen mij eerder opstijgen dan het vliegtuig zelf. Temeer omdat, met de huidige terreurdreiging en de daarmee samenhangende security-checks deze wachttijden alleen nog maar verder zijn opgelopen. Halve dagen op je eigen koffer en nadat dat is ingecheckt, in van die plastic kuipstoeltjes hangen totdat je denkt dat de wereld of in ieder geval je achterste vierkant is…
Ergerlijk: mensen met zo’n spiegelzonnebril, waardoor je niet weet of iemand je nu aankijkt als je met hem praat of dat ie z’n ogen even lekker dicht heeft gedaan, scheel kijkt of wat dan ook. Enige voordeel is dat je wel tijdens het gesprek even je haar kunt fatsoeneren en je make-up kunt bijwerken.
Ook word ik altijd een klein beetje korzelig, wanneer je iemand lang niet hebt gezien en er komt niet meer uit dan “En?”. Wat betekent “En?”? Wil iemand weten hoe het met mij gaat? Of met mijn gezin? Mijn werk? Waar we op vakantie gaan? Hoe het met Tante Fien is? Of wil diegene helemaal niks weten en komt er daarom niet meer uit dan “En?”…
En heel vervelend, vind ik tot slot, mensen die zeuren. Die slaan echt alles…
