Alledaagjes 15 sep 12, 2016
Gisteren was de boekpresentatie van mijn eerste boek. Kort van tevoren kwam er een stroom aan afmeldingen binnen. De gebruikelijke en begrijpelijke last-minute uitleg in vele varianten van overmachtsituaties. Werk dat niet af was, babysits die niet beschikbaar waren, ziekte en ongelukken bij naasten of aan het eigen lijf ondervonden, een dagplanning die toch meer tijd opslobberde dan verwacht enzovoort.
Normaal gesproken sta ik hier nooit lang bij stil, voortkomend uit het feit dat ik in alle mogelijke situaties het dan weliswaar betreur dat betroffene niet aanwezig kan zijn, maar wel alle begrip heb voor de gebeurde feiten of gronden voor afwezigheid. Maar nu had ik de nacht ervoor een nachtmerrie waarin ik helemaal alleen stond in de boekhandel. Niemand kon komen. Zelfs mijn vriendin, doorgaans de meest trouwe ziel die ik ken, moest naar haar ouders in Duitsland. Mijn eigen gezin ging onverwacht met vakantie. Zonder mij. (En dat vraagt toch om een bezoek aan een droomdeskundige!) Oma moest naar de fitnessles die helaas verplaatst was. Moederziel alleen stond ik aan de PR-mevrouw van de boekhandel te proberen uit te leggen waar iedereen was. Ik schrok wakker nadat de PR-mevrouw had gesuggereerd dat ik mijn boeken maar aan het oud-papier moest meegeven omdat ze er dan nog in Afrika bij gebaat zouden zijn. Weer zoiets vreemds, want het oud-papier wordt bij ons opgehaald door de judoclub en hun dojo ligt om de hoek en niet in Afrika.
Nu was dit mijn allereerste boekpresentatie – ik had er ook nog nooit eentje bezocht – dus wellicht was dit de oorzaak van mijn nachtelijke demonen. Na mijn niet helemaal ontspannen ontwaken, schoot ik in een outfitcrisis. Werkelijk geen idee wat ik aan zou moeten trekken. Lief had geen suggesties bij een telefonisch consult, maar gelukkig was daar mijn vriendin die bereid was om mij te vergezellen naar de stad om de outfitcrisis te bezweren. Ik kon per slot van rekening niet in mijn blote kont aantreden. Dat zou de avond een toch ietwat andere wending geven. Zodoende toog ik op de fiets naar de stad. Levensgevaarlijk idee. Na diverse malen bijna overhoop te zijn gefietst door links en rechts inhalende, laat voor college zijnde studenten maakte bij de rotonde bijna lijn 6 het karwei af.
Na een noodgedwongen ontbijtje op het terras (de winkels waren nog niet open), vond ik vrij snel iets naar mijn smaak. Missie geslaagd en mijn vriendin ging de andere kant op. Ik besloot nog even langs de boekhandel te gaan waar het die avond allemaal zou gaan gebeuren. Met mijn nachtmerrie nog vers in het geheugen heb ik mijn verwachte bezoekersaantallen in nog wat meer twijfels verpakt. De boekhandelmevrouw sprak me sussend toe. We zouden het wel zien. Ik fietste weer naar huis. Ging nog op mijn snufferd in de fietstunnel omdat er een bierfles lag die ik niet meer kon ontwijken, maar ik kwam gelukkig op mijn pootjes terecht.
Wat ook op z’n pootjes terechtkwam was mijn boekpresentatie. Het publiek begon binnen te druppelen en naderhand te stromen. Niet alleen de klaargezette stoelen werden volledig bezet maar ook stoelen en tafels van de erachter gelegen koffiebar. De afdeling kinder- en jeugdliteratuur werd een hangplek voor diegenen die wat later waren en de aardige PR-jongedame stond toch met redelijk grote ogen te kijken. Ik werd bedolven onder bloemen en cadeautjes, waarbij geboortecadeautjes de boventoon voerden. De ceronomiemeester had een prikkelend, oorstrelend welkomstwoord. De opvoeddeskundige was hilarisch door de brave theorieën te vervangen door haar werkelijkheid. Het kwam er onder andere op neer dat als je nog geen kinderen hebt, je meerdere theorieën hebt over hoe je kinderen moet opvoeden. En als je dan eenmaal meerdere kinderen hebt, dan heb je geen theorieën meer. Mijn eigen voordracht ging over de opblaaskrokodil. Die ik ook die avond weer niet ben kwijt geraakt. Na nog een hartverscheurende fotopresentatie over het door mij gekozen goede doel en het deftig uitreiken van het officiële eerste exemplaar en de bedankjes aan iedereen die zich de laatste weken voor mij de benen onder het lijf uit gerend heeft, heb ik nog twee pennen leeg en één arm lam gesigneerd. En ik heb van de hele avond genoten. Het lege spaarpotje voor het goede doel is in de loop van de avond in een vetpot veranderd en ik heb uitsluitend positieve commentaren gehoord. Het was geweldig.
Tijdens het opruimen klets ik nog wat na met het personeel van de boekhandel. Zo druk als vandaag hadden ze het ook nog niet echt meegemaakt. De PR-dame verhaalt van een mevrouw die laatst maar één toehoorder had bij haar boekbespreking. Haar eigen echtgenoot. “Maar…”, zegt ze, “…gelukkig gebeurt dat normaal gesproken alleen in je ergste nachtmerrie!”. Ik knik opgelucht. Gelukkig wel.
Gaby’s “Alledaagjes” is verkrijgbaar bij De Dominicanen, bij bol.com , via gabygijsberts.nl , bij Villa Vivante in Heer-Maastricht en bij Bloemisterij De Osseploeg in Hulsberg, voor €12,50. Een deel van de opbrengst gaat naar Weeshuis Java.
