Alledaagjes 15 aug 18, 2017
Ik lig lui op een stretcher aan het zwembad in een tijdschrift een artikel te lezen over mensen die door toeval in een bepaalde situatie veel geluk hadden. We kennen allemaal wel dat moment dat we op het juiste moment op de juiste plek waren. Net op dat tijdstip op die ene plek voor een toevallige ontmoeting met iemand die uiteindelijk je geliefde zou worden. Net op dat moment de keuken binnenkomen wanneer een kind op het punt staat om een slok allesreiniger uit het keukenkastje te nemen… is dat toeval, of bestaat dat niet?
In het verlengde daarvan liggen natuurlijk de momenten dat mensen dikke pech hadden door net op dat moment ergens te zijn waar ze beter niet hadden kunnen zijn. Ik reed eens in de stad achter een auto die vlak daarna bij een kruising werd geramd door een veel te hard, door rood rijdende auto van rechts. Nadat de gewonde meneer uit zijn autowrak was gehaald en door de ambulance was afgevoerd en ik weer een beetje normaal kon ademhalen, dacht ik daarover na. Het was een kwestie van seconden. Als ik in het voortraject net even een beetje extra gas had gegeven, had ik nu in de kreukels gelegen. Als die meneer nog even een minuutje langer de krant had gelezen bij zijn ontbijt, dan had hij ook wellicht een betere dag gehad.
Toen ik – in mijn nog kinderloze tijdperk – in september 2001 samen met Lief een rondreis door Amerika wilde gaan maken, ging het heel lang op en neer tussen een bepaalde vertrekdatum of een week later. Uiteindelijk werd het die bepaalde datum, 4 september. Een week later stortte de vlucht die we anders in optie hadden, neer op het Pentagon, bij de aanslagenreeks van 11 september. Exact dezelfde vlucht. Dezelfde vertrektijd en dezelfde bestemming. We concludeerden dat we een goede beschermengel hadden, die zich er tijdens het boeken van de vluchten ongetwijfeld even mee had bemoeid.
Er zijn ook verhalen van mensen die een fysieke gewaarwording hadden die ze aan hun beschermengel toedichten. Een vriendin van mij had een keer een bijna-ongeluk waarbij ze door een klapband bijna tegen een boom crashte. Uiteraard met veel te hoge snelheid. Ze zweert dat er net op het laatste moment door iets heel sterks aan het stuur werd getrokken waardoor ze langs de boom schoot in plaats van ertegenaan. Hoewel ze de nuchterheid zelve is en weinig opheeft met spiritualiteit, weet ze sindsdien wel zeker dat ze een beschermengel heeft. En ook nog eentje die kan sturen. Een andere kennis werd een tijd geleden “door een onzichtbare hand” tegengehouden bij het oversteken net voordat een vrachtwagen gewoon over het voetpad langs denderde. Zonder beschermengel hadden ze hem met een plamuurmes van de zebra kunnen halen.
Een uitstapje naar het internet leert dat de spirituele afdeling het niet helemaal eens is over het hoe en wat van beschermengelen. Of iedereen z’n eigen heeft of dat je er met meer mensen eentje moet delen. Of dat er, voor de echte pechvogels onder ons, een heel leger ter beschikking staat. Ook bestaan er veel verschillende en elkaar tegensprekende handleidingen hoe je een beschermengel in het bijzonder en engelen in het algemeen kunt oproepen. In veel gevallen heb je er een consult van een medium voor nodig en het spreekt voor zich dat zelfs de meest verlichte dienstverleners ook een belegde boterham willen en dus een passend uurtarief vragen.
Of beschermengelen echt bestaan weet ik niet, maar ik heb er in ieder geval wel eentje. Hij staat met gevouwen handjes sereen te kijken op mijn bureau. Hij is van aardewerk en ik kreeg hem ooit van mijn moeder, die blijkbaar vond dat ik, als dare-devil, er eentje nodig had.
Ik geloof wel dat er meer is tussen hemel en aarde. Maar als een veertienjarige scholier van zijn fiets af wordt gereden en morsdood is, dan bekruipt me wel een gevoel van onrechtvaardigheid en dan vraag ik me ook af waar de beschermengel van zo’n jongen op dat moment was. Had die even een verlofdag?
Hier nog even over doorpeinzend slipper ik van de ligwei naar het zwembad. Twee seconden later struikel ik over een ongelijke steen en verpletter op een haar na een circa twee-jarige die me met zijn grote ogen aankijkt terwijl ik languit net voor hem geland ben.
Terwijl ik overeind krabbel en besmuikt in het rond kijk of dit niemand verder gezien heeft (dat doe je als volwassene bij zo’n dingen als eerste) is het wel duidelijk. De beschermengel van die kleine dreumes heeft zijn taak goed uitgevoerd, maar die van mij, die heeft blijkbaar een off-day!
